In deze column geef ik aan waarom ik coaching echt onzin vindt en waarom je helemaal geen coach nodig hebt.

Coaching; wat een onzin. Iedereen noemt zich in deze tijd maar coach of heeft een coach. Een beetje werkgever biedt haar medewerkers coaching aan. Wil je meedoen als topmanager, dan heb je een coach. Om in je kracht te komen, je chakra’s te ontwikkelen, je levensmissie te vinden, je relatie te verbeteren, teams te ‘builden’ of om beter te communiceren.

Het jammere hiervan is dat we ervan uit gaan dat er iets ontbreekt, dat je iets nog niet hebt, of nog niet kunt. Dit is een houding vanuit tekort van onvolmaaktheid. En als je nou maar dat coachtraject doet, dan word je completer, heler, dan heb je iets bereikt.

Maar wat nou als je alles al in je hebt? Als je helemaal nergens naar op zoek hoeft? Als je helemaal niets hoeft te ontwikkelen, stappen hoeft te nemen of weer iets nieuws hoeft te leren? Dan hoef je dus helemaal niets!
Ja, hoe kan dat nou, hoor ik je denken. Stilstand is toch achteruitgang? Ik moet me toch blijven ontwikkelen, blijven groeien?

Nou, ik denk van niet.

Het gaat in deze tijd juist om stilstaan. Even naar binnen. Ervaren dat je meer in je hebt dan je dacht. Voelen dat je onderdeel bent van een groter geheel en tegelijkertijd dat grote geheel in je hebt. Ontdekken dat je al compleet, gelukkig, succesvol, tevreden of wat dan ook bent. Wat het zit allemaal in je. Hier en Nu.

Dus weg met ontwikkeltrajecten, groeipaden en oplossingen voor gemis. Leef vanuit de overtuiging dat alles er al is. En misschien heb je daar dan toch wel een coach voor nodig.